Αλέξανδρος Ιβανίδης - Συγγραφέας

ΑΛΕΞΑΝΔΡoΣ ΙΒΑΝΙΔΗΣ

Συγγραφέας

27.10.2022

08.01.2020

Το αφιέρωμα της εφημερίδας Ελληνική Γνώμη από τη διεθνής έκθεση βιβλίου της Φραγκφούρτης τον Οκτώβριο του 2019. Σ’ αυτό εκτός του ρεπορτάζ για την παρουσία της ελληνικής συμμετοχής στην έκθεση δημοσιεύονται επίσης και 2 συνεντεύξεις που μου παραχώρησαν για λογαριασμό της εφημερίδας ο συγγραφέας Νίκος Χρυσός και ο συγγραφέας Βαγγέλης Ηλιόπουλος.

https://http://www.elliniki-gnomi.eu/wp-content/uploads/2019/11/afieroma.pdf

24.10.2019

Στις 17.10 ήταν η δεύτερη μέρα της διεθνής έκθεσης βιβλίου. Ουσιαστικά για μας η Τρίτη καθώς ήμασταν στο κεντρικό σταθμό της πόλης στον ερχομό του τρένου λογοτεχνίας με τον ερχομό της του Νορβηγικού πριγκηπικού ζεύγους (θα το γράψω στα Γερμανικά γιατί δεν γνωρίζω πως αναφέρονται οι ανάλογοι τίτλοι στα Ελληνικά: Ihre Königlichen Hoheiten Kronprinz Haakon und Kronprinzessin Mette-Marit von Norwegen)

Προχθές λοιπόν είπα, όχι, δεν θέλω αμαξίδιο. Θα τα καταφέρω με τις πατερίτσες. (ξεροκέφαλος ε;) Ξεπατώθηκα! Κι έτσι χθες δανειστήκαμε από την έκθεση ένα ηλεκτρονικό αμαξίδιο. Αμέσως θυμήθηκα τον Βέγγο. Εεε αραιώστε!

Και…..και…. πολύ γέλιο από την αρχή…τελικά είμαι κωμωδία, το ξέρω βέβαια!

Αποφασίσαμε να πάμε στη Νορβηγία (τιμώμενη χώρα). Γυαλισμένο μάρμαρο στημένα σταντ με βιβλία και σε κάποιο σημείο σαλονάκια με συγγραφείς να συνομιλούν. Απόλυτη ησυχία! Μόνο αυτοί ακούγονταν. Και….και…με το που μπαίνω στην αίθουσα και εγώ! Γλιστρούσαν οι ρόδες πάνω στο μάρμαρο και έκαναν θόρυβο. Είτε μπρος είτε και πίσω. Στην όπισθεν βέβαια είχε και κόρνα σαν τα σκουπιδιάρικα. Έτσι μόνο εγώ και οι συγγραφείς ακουγόμασταν. Mr. Bean. Εντελώς Κάποια στιγμή σταμάτησα κάπου στο κέντρο. Όπου να’ ναι. Και τώρα πώς φεύγουν;

Μετά πήγαμε στην αίθουσα 3. Στους μεγάλους γερμανικούς εκδοτικούς. Ξαφνικά από κει που περνούσα ανοίγει μια πόρτα η οποία γαντζώνεται στις πατερίτσες και όχι απλά κόντεψα να την σπάσω(δεν φταίω συγγνώμη φώναζε η κοπέλα, ούτε εγώ, άνοιξε αφού είχε περάσει το μισό αμαξίδιο, δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα.) Βέβαια ευτυχώς δεν το γκρέμισα όλο το περίπτερο και μαζί με αυτό και τα γειτονικά.

Μετά από λίγη ώρα ξαναπέρασα από εκεί. Έλειπε το πόμολο. Βγαίνει κάποιος κύριος με το πόμολο στο χέρι. Το βάζει στην πόρτα για λίγο, την κλείνει και το παίρνει μαζί.

Η κωμωδία συνεχίστηκε…

Το βράδυ είχε παρουσίαση ο Jo Nesbo το νέο του βιβλίο το μαχαίρι. Η αίθουσα αμφιθέατρο. Περίμεναν όρθιοι όλοι στη σειρά. Το αμαξίδιο το είχαμε δώσει πίσω πιο γρήγορα. Μας λέει μια υπεύθυνος κάθισε εδώ στις καρέκλες και 5 λεπτά πριν ανοίξουν οι πόρτες 19:30 θα πας μπροστά να μπεις πρώτος και να κάτσεις όπου θέλεις. Οκ! 19:15 τελικά ανοίγουν οι πόρτες και άρχισαν όλοι να τρέχουν όπως γίνεται στις συναυλίες. Η υπεύθυνος έρχεται κρατώντας το κεφάλι φωνάζοντας συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη. Φανερά αναστατωμένη. Βλέπω τις πόρτες ν’ ανοίγουν και όλους να μπαίνουν τρέχοντας.

Δεν πειράζει, της είπα. Όλα καλά!

Έτσι κι αλλιώς δεν άντεξα. Η παρουσίαση κράτησε μέχρι τις 21:45 και μετα θα υπέγραφε βιβλία. Δεν άντεξα. ☹εννιά παρά φύγαμε. Τον είδα και τον άκουσα τουλάχιστον.

Μάϊος 2019

12.03.2019

Είδα σε βιβλία ότι σε χώρες της σκανδιναβικής χερσονήσου όπως σε Σουηδία και Νορβηγία υπάρχουν μπροστά στους κεντρικούς σταθμούς άποροι και τοξικομανείς κάτι το οποίο μπορεί να παρατηρήσει κάποιος και εδώ στη Φραγκφούρτη και φαντάζομαι σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Εδώ όμως υπάρχει και το εξής παράδοξο φαινόμενο. Με του που περνάς την πόρτα του κεντρικού σταθμού βλέπεις από τη μια τους άστεγους και τους ναρκομανείς να είναι σε άθλια κατάσταση ξαπλωμένοι κάτω στο πεζοδρόμιο, και από την άλλη στο βάθος τους ουρανοξύστες των τραπεζών. Η φτώχια και ο πλούτος, εκφράζοντας με τον καλύτερο τρόπο το πιθανό μέλλον της Ευρώπης αλλά και του πλανήτη. Ένας κόσμος μοιρασμένος στα δυο. Μας θέλουν άπορους και ναρκομανείς για να ξεχνούμε τη φτώχια μας και αυτοί οι λίγοι να μας αρμέγουν χωρίς οίκτο. Σκέφτηκα πολύ για ν’ ανεβάσω αυτή τη φωτογραφία - με αυτόν ή αυτή δεν ξέρω δεν μπορούσα να ξεχωρίσω – που είναι πολύ σκληρή και απάνθρωπη αλλά θα μπορούσα να βγάλω ακόμα χιλιάδες και απορώ. Γιατί παλικάρια; Είναι λύση στα προβλήματα μια σύριγγα; Δεν είναι λύση αυτή. Ανοίγω το στόμα για να φωνάξω. Ούτε φωνή, όμως, ούτε κραυγή. Δυστυχώς η καθημερινότητα με αυτή την εικόνα μ’ έχει κάνει σκληρό. Έχω στεγνώσει από δυνάμεις και αισθήματα. Πάγωσε η στιγμή στα μάτια μου και νιώθω το τρύπημα στο δικό μου δέρμα. Πονάει η καρδιά μου… Όπως και όλοι όσοι ζούμε εδώ και γινόμαστε κάθε μέρα μάρτυρες αυτής της κτηνωδίας. Τα παιδιά όμως αυτά έχουν αρχίσει προ πολλού να βαδίζουν τον δρόμο που οδηγεί στον θάνατο. Έτσι απλά. Και εμείς μόνο κοιτάζουμε ή μάλλον αδιαφορούμε. Πρέπει κάποιοι επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σκεφτείτε πολύ απλά ότι αύριο μπορεί στη θέση τους να βρίσκονται τα δικά σας παιδιά αν όχι και εσείς οι ίδιοι. Σκεφτείτε ότι δεν υπάρχει επιστροφή αλλά ούτε σωτηρία. Η μόνη σωτηρία είναι να μην γίνει επιδημία. Τότε δεν θα υπάρξει σίγουρα σωτηρία. Όσο ακόμα μπορούμε να σώσουμε κάτι πρέπει να δράσουμε.