ΑΛΕΞΑΝΔΡoΣ ΙΒΑΝΙΔΗΣ
Συγγραφέας  


Κάθε πρώτη του μήνα ένα νέο ποίημα.

12. (01.03.2024)

Πιασμένοι χέρι - χέρι
με μια φωνή
κραυγή αγάπης


11. (01.02.2024)

Ο ήλιος στα μάτια σου
το φως της ψυχής σου


10. (01.01.2024)

Τύμπανα πολέμου ηχούν
Από ποιον για ποιον;
Δεν ξέρει κανείς
Αν μάθουν…
κάποιοι, κάποτε…


09.

Έμπνευση δεν υπάρχει
Δεν υπήρξε ποτέ
Τότε τι είναι αυτό;
Λάμπα;
Κοκόρια που λαλούν;
ή μήπως λύκοι που αλυχτάνε;
Πάλι κραυγές και πάντα κραυγές
Φωνές και ήχοι
Παραστάσεις!
Όλα μαζί μπουρδουκλωμένα!
Είναι έμπνευση αυτό;
Και αυτή θέλει οπωσδήποτε πολλή οργάνωση!
Αλλιώς;
Βράσ’ τα!


08.

Γράφω και σκίζω
Για σένα και για μένα
Ποιος διαβάζει;
Εσύ και εγώ!
Γι’ αρχή…


07.

Πόσες νύχτες χωρίς όνειρα
Τόσες μέρες με σκέψεις
Τα πρέπει πολλά
Τα δήθεν περισσότερα
Η τέχνη μία
Η ποιότητα ρηχή
Εγώ;


06.

Μου δίνεις το χαμόγελο
Μου κλέβεις την ψυχή


05.

Γελάς, γελάω
Κλαις, προσπαθώ να κλάψω
πυξ λαξ
έχεις δίκιο
βάρα αντέχω


04.

Κάτι σου παίρνει
κάτι άλλο σου δίνει
έτσι είναι η ζωή

Σίγα σιγά πέφτεις
κι όμως συνεχίζεις να σηκώνεσαι
Η δύναμη μέσα σου
αναγεννάτε από την πτώση

Τα όνειρα σου σπάνε
μα η ελπίδα δεν χάνεται
σαν φως στο τέλος του δρόμου
η ανανέωση έρχεται με την αυγή

Ο χρόνος περνά
και μαζί του φεύγουν οι προσδοκίες
αλλά από κάθε τέλος
ξεκινά μια νέα αρχή

Κλείνεις τα μάτια
κι ανοίγεις την καρδιά
ανακαλύπτεις ότι η πραγματική δύναμη
κρύβεται μέσα στην αναγέννηση

Κάθε τέλος είναι μια αφετηρία
Κάθε απώλεια μια ευκαιρία
Στα περιστατικά της ζωής
ανακαλύπτουμε την πραγματική μας δύναμη



03.

Κραυγή ή ουρλιαχτό
Παράπονο ή φόβος
Πόνος ή εξάντληση
Ποιος ακούει και ποιος φωνάζει
Φωνάζοντας ή κραυγάζοντας
Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει;
Ήχος συνεχόμενος χωρίς κενό
Κραυγή, ουρλιαχτό, παράπονο, φόβος, πόνος, εξάντληση
Ένα μείγμα
Μια αιτία
Ένας άνθρωπος
Μόνο ένας;
Συνεχόμενος χωρίς κενά


02.

Ας πούμε…
και το λέμε συχνά
τόσο πολύ που ούτε εμείς το πιστεύουμε
Απλώς το λέμε…


01.

Τρέχω γρήγορα, σαν ανεμοστρόβιλος που ορμά,
Τρέχω, τρέχω, τρέχω, στο χρόνο που κυλά.

Έστω περπατάω γρήγορα, με βήματα αποφασιστικά,
Νοητικά πάντα, σε μια σκοτεινή ομίχλη ασταμάτητη.

Τρέχω να ξεφύγω από το χάος, τον ατέλειωτο πόνο,
Από τι; γιατί; Κακές ειδήσεις, ο πόνος του κόσμου.

Πού είναι ένα καλό νέο; Η ειδησεογραφία χορεύει,
Δεκανίκι της κακής είδησης, σε χορό ανελέητο.

Τρέχω και τελικά βουλιάζω, στον ωκεανό της ανασφάλειας,
Στη λήθη της ομορφιάς, των ονείρων που θάβονται.

Ο βούρκος έφτασε στα γόνατα, ένα τέλος στην αντίσταση,
Έμεινα στάσιμος, μια αγκαλιά στην αδιέξοδη στρατηγική.

Αυτό κι αν είναι άσχημο νέο, ο κόσμος σταματά,
Αυτός είναι εν’ τέλει ο άνθρωπος, ένα προϊόν του χάους.

Μια στάσιμη μορφή κολλημένη στο κακό, στο σκοτάδι,
Τι φταίει η ειδησεογραφία; Ο άνθρωπος είναι υπαίτιος.

Πρέπει ν’ αλλάξει, ν’ αρχίσει να τρέχει πάλι,
Γι’ αρχή στο μυαλό, έστω… τρέχοντας ξανά και ξανά...